+ Van wanten

Ik heb dat wel eens, dat iets zó populair is dat ik ervoor weg wil rennen, omdat toegeven dat het leuk is gelijk staat aan toegeven dat ik niet uniek ben. De grote massa is beangstigend, omdat die je opslokt. Omdat het de suggestie wekt dat eigen gedachten niet zo eigen zijn. Dat je niet bestaat. Dat je weliswaar denkt, maar niet bent.

Als je het omdraait is populariteit een keurmerk. Alsof een expert-jury zich heeft gebogen over een product, en tot de conclusie is gekomen dat het hoog scoort. De jury bestaat soms uit tienduizenden of miljoenen leden. En die leden hebben besloten dat Pinterest, a vision board-styled social photo sharing website and app where users can create and manage theme-based image collections, leuk is.

En zo kwam ik ertoe Pinterest te verkennen. Stap 1: vraag om een inschrijving. Stap 2: ontvang een melding dat je op de wachtlijst staat. Stap 3: vast kijken wat er te zien is. Tot zover ben ik gekomen.

Via Pinterest kwam ik terecht bij deze wollen wanten uit 1837, uit de buurt van Philadelphia. Dat jaartal en de naam van de eigenaar zijn in de wanten gebreid. Na bijna tweehonderd jaar zien de wanten van E.I. Chline er nog bijna als nieuw uit. Een zeldzaamheid - en voor je het weet gaat je fantasie aan de haal met de mysterieuze eigenaar. Vrouw of man? Arm of rijk? Patroon of fantasie? Zelfgebreid? Nooit gedragen?

En zo leidt de populariteit van de massa terug naar een individu. Wie wat nalaat, die bestaat.